Het Schnitzelparadijs
samenvatting van het boek:Nordip Doenia, een Marokkaanse jongen, heeft 2 jaar lang “geslapen.”(niets met zijn leven gedaan), nadat het was uitgegaan met zijn vriendin Tsjoepita.
Nu wilde hij zijn leven weer een beetje oppakken en gaan werken. Hij vond via zijn neef Krimo een baan in een restaurant, De Blauwe Gier.
Hij ging stage lopen in de keuken, als afwasser in de ‘pannenhoek’, waar hij verder niet voor betaald kreeg. Hij kreeg een nieuwe bijnaam: de Sopkop.
In zijn pannenhoek kwamen de anderen uit de keuken of uit de bediening even hun hart uitstorten bij hem wanneer ze weer problemen hadden. Nordip komt al gauw iets over een spel te weten wat je tegen de baas kan spelen om hogerop te komen. Maar niemand wil Nordip vertellen wat voor spel het is.
Nordip weet Krimo en Agnes (de rijkeluisdochter die werkt als dienstmeisje in de Blauwe Gier) aan elkaar te koppelen. Amimoen (medewerker in de keuken) is hier nogal pissig over, zijn maten bedreigen Nordip. Nordip wil het spel ook een keer spelen, hierop antwoordt Amimoen dat hij de Blauwe Gier in brand zal steken als Nordip wint.
Nordip moet een keer, toen er vreemde mensen in het restaurant waren naar voren komen om te zeggen hoe hij in het leven stond. Hij had toen gezegd dat hij eigenlijk 2 jaar lang geslapen had en nu aan het ontdekken was wat er in de wereld te doen was.
Op een dag komt de FIOD een inval doen in het restaurant. In de Blauwe Gier werken veel zwartwerkers die worden opgepakt en hun baan kwijt zijn. Meerman (de baas) blijkt schuldig te zijn aan belastingfraude wegens het in dienst nemen van mensen die niet geregistreerd zijn. Het is een zooitje in de Blauwe Gier, en omdat er aan het licht is gekomen dat het allemaal niet legaal geregeld is in het restaurant besluiten sommige medewerkers om op te stappen, waaronder Krimo. Krimo stort zich op een carrière als zanger, waar hij altijd al mee bezig was. Hij heeft succes.
Het blijft lange tijd een chaos in de Blauwe Gier, de klanten zijn vaak ontevreden over de kwaliteit en omdat er veel vertraging is met de gerechten. De oorzaak is het tekort aan personeel, nadat vele waren opgestapt. Ook zijn degene die gebleven zijn heel ontevreden en wordt er veel gemopperd en slecht gewerkt. Wilhelm, de manager van de keuken is vaak over de rode.
De nood wordt heel hoog, er is te weinig personeel,. Daarom willen ze Nordip nuttiger werk in de keuken laten doen. Maar daarvoor moet Nordip eerst het spel spelen. Wilhelm gaat dat doen met Nordip. Het bleek een eenvoudig potje dammen te zijn. Als Nordip won mocht hij de vleesvork hebben en dus eerste kok worden. Het spel is Nordip volledig onbekend en Wilhelm had al van iedereen gewonnen. Maar tegen alle verwachtingen in wint Nordip. Zo wordt hij eerste kok, in de plaats van zijn neef Krimo die was opgestapt.
Als Nordip naar huis gaat neemt hij afscheid van iedereen. Hij zwaait naar Bokma en Amimoen, die op het balkon staan, naast flacons spiritus, maar ze zwaaien niet terug.
Hij loopt vrolijk verder als hij brandweersirenes hoort. De brandweer is op weg naar de Blauwe Gier die in de fik staat. Maar Nordip is vrij en loopt vrolijk verder naar huis.
Opdracht:
Ik zou dit boek zeker aanraden om te lezen, bijvoorbeeld omdat het boek veel details bevat. Waardoor het heel duidelijk is waar het over gaat en zo krijg je ook een heel goed beeld van het verhaal. Ik vind dat erg fijn om te lezen wanneer er veel bijvoeglijke naamwoorden worden gebruikt en wanneer er veel details worden beschreven. Ik zal jullie een klein stukje voor lezen waar veel details inzitten:
"We naderen het uitgaansplein, waar de kroegen en danscafés van Opdeinen zijn verenigd - allebei. Het gebonk van snelle stamp-in-korte-tijd-zo-veel-mogelijk-heipalen-in-de-grond-muziek ontsnapt uit de deuren en de muurkieren van Het Klokhuis, dat aan het einde van het Markiezenplein staat, tegenover sandwichclub Tinus Double x." (blz 95)
Als je dit zo hoort dan heb je dat misschien niet heel goed door, maar er staat in dit stukje tekst één heel lang woord dat bestaat uit veel kleine woorden die met koppeltekens aan elkaar zijn verbonden. Dat woord is een voorbeeld van hoe de tekst met details wordt geschreven. Dat hele lange woord is eigenlijk ook niet echt een woord, maar het is meer een zin geworden doordat het uit zoveel woorden bestaat. Ook wordt in dit kleine stukje tekst erg goed verteld waar het zich afspeelt, namelijk aan het einde van het Markiezenplein, tegenover sandwichclub Tinus Double x. Allemaal voorbeelden van details.
Dit boek bevat niet alleen veel details, de schrijver Khalid Boudou schrijft ook met humor. Bijvoorbeeld deze zin vond ik best leuk: "Die jeugd van tegenwoordig zit vol met drugs, moeke. Wij gingen tenminste nog gewoon bij een kupske koffie een potje zitte damme bij 't sfeerlampke..." (blz 94-95)
Of dit stukje, dit vond ik ook grappig bedacht: "'Drink jij niet te veel koffie, jongeman?' vroeg de kantinejuffrouw met het roze schortje en de dikke knot, gekliefd door een houten speld. Ik keep in een bekertje melk. 'Ik ben verslaafd, reageerde in bijtend. Zwaar verslaafd, ik ben een junk, een balorige slurpjurk, door mijn aderen stroomt enkel nog maar koffie, koffie en nog eens koffie, binnenkort word ik opgenomen in de Douwe Egberts-kliniek.'" (blz 101) Doordat er gebruik word gemaakt van humor komt het verhaal erg luchtig over.
Het verhaal is niet chronologisch verteld, er zitten namelijk een paar flashbacks in. Een terugblik naar Marokko en een terugblik naar Tjoepita (Nordip zijn ex-vriendin). Het verhaal is dus grotendeels chronologisch verteld, dat lees erg fijn want zo raak je niet in de war in welke tijd je nu zit.
Dit verhaal wordt verteld vanuit het ik-perspectief, vanuit Nordip een 19 jarige jongen. Dat leest erg fijn, want je ziet alles door zijn ogen, je kan zo makkelijk met hem mee leven en je komt zo veel over Nordip te weten omdat alles vanuit zijn perspectief wordt verteld. Ook over zijn gedachten en handelingen kom je zo veel te weten. De gedachten van Nordip worden cursief weergegeven, doordat het cursief is weergegeven wordt het een stuk duidelijker. Tenslotte is het verhaal zo makkelijker te volgen wanneer het steeds vanuit hetzelfde perspectief wordt verteld.
Een stukje van het verhaal waaraan je het ik perspectief herkent:
"Ik zoop mezelf moed in, kneep de bekertjes fijn, zei tegen de kantinejuffrouw: 'Je bent mijn roosje, mag ik je plukken en in de doofpot stoppen?' en plaatste mijn trillende voeten op de gang."
Dus genoeg redenen waarom je zeker dit boek moet gaan lezen!
"We naderen het uitgaansplein, waar de kroegen en danscafés van Opdeinen zijn verenigd - allebei. Het gebonk van snelle stamp-in-korte-tijd-zo-veel-mogelijk-heipalen-in-de-grond-muziek ontsnapt uit de deuren en de muurkieren van Het Klokhuis, dat aan het einde van het Markiezenplein staat, tegenover sandwichclub Tinus Double x." (blz 95)
Als je dit zo hoort dan heb je dat misschien niet heel goed door, maar er staat in dit stukje tekst één heel lang woord dat bestaat uit veel kleine woorden die met koppeltekens aan elkaar zijn verbonden. Dat woord is een voorbeeld van hoe de tekst met details wordt geschreven. Dat hele lange woord is eigenlijk ook niet echt een woord, maar het is meer een zin geworden doordat het uit zoveel woorden bestaat. Ook wordt in dit kleine stukje tekst erg goed verteld waar het zich afspeelt, namelijk aan het einde van het Markiezenplein, tegenover sandwichclub Tinus Double x. Allemaal voorbeelden van details.
Dit boek bevat niet alleen veel details, de schrijver Khalid Boudou schrijft ook met humor. Bijvoorbeeld deze zin vond ik best leuk: "Die jeugd van tegenwoordig zit vol met drugs, moeke. Wij gingen tenminste nog gewoon bij een kupske koffie een potje zitte damme bij 't sfeerlampke..." (blz 94-95)
Of dit stukje, dit vond ik ook grappig bedacht: "'Drink jij niet te veel koffie, jongeman?' vroeg de kantinejuffrouw met het roze schortje en de dikke knot, gekliefd door een houten speld. Ik keep in een bekertje melk. 'Ik ben verslaafd, reageerde in bijtend. Zwaar verslaafd, ik ben een junk, een balorige slurpjurk, door mijn aderen stroomt enkel nog maar koffie, koffie en nog eens koffie, binnenkort word ik opgenomen in de Douwe Egberts-kliniek.'" (blz 101) Doordat er gebruik word gemaakt van humor komt het verhaal erg luchtig over.
Het verhaal is niet chronologisch verteld, er zitten namelijk een paar flashbacks in. Een terugblik naar Marokko en een terugblik naar Tjoepita (Nordip zijn ex-vriendin). Het verhaal is dus grotendeels chronologisch verteld, dat lees erg fijn want zo raak je niet in de war in welke tijd je nu zit.
Dit verhaal wordt verteld vanuit het ik-perspectief, vanuit Nordip een 19 jarige jongen. Dat leest erg fijn, want je ziet alles door zijn ogen, je kan zo makkelijk met hem mee leven en je komt zo veel over Nordip te weten omdat alles vanuit zijn perspectief wordt verteld. Ook over zijn gedachten en handelingen kom je zo veel te weten. De gedachten van Nordip worden cursief weergegeven, doordat het cursief is weergegeven wordt het een stuk duidelijker. Tenslotte is het verhaal zo makkelijker te volgen wanneer het steeds vanuit hetzelfde perspectief wordt verteld.
Een stukje van het verhaal waaraan je het ik perspectief herkent:
"Ik zoop mezelf moed in, kneep de bekertjes fijn, zei tegen de kantinejuffrouw: 'Je bent mijn roosje, mag ik je plukken en in de doofpot stoppen?' en plaatste mijn trillende voeten op de gang."
Dus genoeg redenen waarom je zeker dit boek moet gaan lezen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten